کودکان از سن چهار سالگی می توانند عشق را تجربه کنند. البته عشقی کودکانه که از نشانه های ذهنیِ آن آرزوی ازدواج با فردی خاص در آینده و از نشانه های رفتاری آن گاهی به صورت مامان بازی یا نمایش های کودکانه به ویژه در دختران است. خیالپردازی های عاشقانه به صورت طبیعی از سنین قبل از مدرسه در کودکان ایجاد می شود.  پدر و مادر لازم است که از این واقعیت آگاه باشند و آن را غیرطبیعی تلقی نکنند. پدر و مادر بهتر است بسیار با ملاحظه و ملایمت بگذارند فرزندانشان این دوره را سپری کنند. هرگونه برخوردِ غیرطبیعی یا تنبیه آمیز با این واقعیتِ کودکانه می تواند منجر به ایجاد احساس گناه و عدم تواناییِ عشق ورزی در بزرگسالی شود. البته با نگاهی عمیق تر ریشه های عشق بالغانه به دوران شیرخوارگی برمی گردد. زمانی که دلبستگی، وابستگی به عشق یا به بیانی دیگر عشق به مادر شکل می گیرد.
جالب است که معمولا همان الگوی دلبستگیِ شکل گرفته در رابطۀ کودک- مادر، در عشق های بالغانه  تکرار می شود. مثلا اگر کودک در رابطه با مادر احساس ناامنی داشته باشد، این احساس دربزرگسالی در رابطه با همسر تکرارپذیراست. به عنوان مثال مادرانِ شاغل که تحمل گریۀ کودکشان را هنگام خروج از خانه ندارند و سر فرزندشان را گرم می کنند و بی خبرخانه را ترک می کنند؛ به بدترین شکل احساس ناامنی را در کودک ایجاد می کنند. تصویرِ درونی شدۀ مادر برای این کودکان، انسانی مهربان است که هر دم از او بیمِ غیب شدن می رود. به شکلی معنی نمادینِ "خیانت" را در ذهن او ایجاد می کند و توانایی اعتماد در رابطه را از او می گیرد. در این دوران ممکنه بد غذایی کودک به دنبال داشته باشد.
اگر برای چند ساعتی فرزندتان را ترک می کنید باید در حضور او و با آگاهی او انجام شود. گریه کردن کودک بهتر از پیدایش احساسِ بی اعتمادی در اوست. روانشناسیِ دلبستگیِ کودک به مادر و الگوهای مختلف آن توسط جان بالبی (John Bowlby) توضیح داده شده است. هدفِ پیدایشِ دلبستگی ایجاد تعادل بین دو نیاز متضاد کودک است: نیاز به امنیت که از نزدیکِ مادر بودن به دست می آید و نیاز به خودمختاری و کشف محیط پیرامون به عنوان موجودی مستقل از مادر. ساز و کار یک دلبستگی طبیعی این است که کودک منبع امنیت را در خارج از خود ( مادر یا هر مراقب دیگر) بیابد و به تدریج این "احساس امنیت" را درونی کند. لازمه اش این است که کودک در سه سال اول زندگی به محض نیاز، حضور فیزیکی و عاطفی مادر را احساس کند.
اینگونه است که کودکِ ناتوان دنیا را جای امن احساس می کند. برآوردنِ نیاز های فیزیولوژیک مانند شیر دادن به موقع یا عوض کردن لباس و نیازهای عاطفی مانند نوازش کردن و در آغوش گرفتن حق طبیعی کودک است و به هیچ عنوان به معنی لوس کردنش نیست. به تدریج این تامینِ امنیت توسط مادر تا سن سه سالگی به ایجاد احساسِ امنیتِ درونی در کودک منجر می شود. این "احساسِ امنیتِ درونی شده"، سرچشمه یک رابطه خوب عاشقانه در بزرگسالی می شود. علت هرگونه احساس عدم امنیت، بد دلی و حسادت بیمارگونه در عشق های بالغانه را باید در اختلال در شکل گیریِ دلبستگیِ طبیعی بین کودک و مادر قبل از سه سالگی جست و جو کرد.

تخم کتان درلاغری چه تاثیری دارد؟