با عرض سلام و خسته نباشيد
پسري دارم 3.5 ساله بسيار باهوش است و به قول معروف نمي توان سرش را كلاه گذاشت.اما مشكلي كه دارد اين است كه خيلي گريه مي كند ، بيشترمواقع عصبي مي شود تا حدي كه خود را مي زند و من و مادرش را گاز مي گيرد براي هر چيزي گريه مي كند و بهانه مي گيرد مانده ايم چكار كنيم خواهشمندم كمكم كنيد
#2
سلام و تشكر از شما دوست عزيز
محسوب می شود. خشم همیشه با ما همراه است نباید این حالت را در کودک و یا حتی بزرگ سال سرکوب کرد اما می توان نحوه ی بروز خشم را کنترل نمود؛ و یا عامل های ایجاد خشم برای کودکان را شناسایی و حذف نمود.
خشم در کودکان ممکن است یک علت مشخص داشته باشد اما گاهی بی دلیل و ناپخته است؛ ممکن است حتی خود کودک دلیل واقعی خشمش را نشناسد؛ بلکه به علت درک پایین از برخی رفتاها آن رفتار را از جانب اطرافیان نوعی حمله به خود تلقی نماید و عصبانی بشود.
خشم در کودک بسیار سریع خود را نشان می دهد؛ مهم نیست کودک در این هنگام چه رفتاری داشته باشد مهم این است که وی در این حالت نیاز به یک حامی دارد.
* شما اشاره نمودید کودک تان بیشتر مواقع عصبی می شود؛ تا کنون دقت کرده اید که چه مواقعی؟ در برابر چه رفتاهایی این حالت کودک تشدید می شود؟ همان گونه که بزرگ سالان در موقعیت ها و شرایط خاص عصبانی و خشمگین می شود این حالت برای کودکان نیز صدق می کند؛ شما باید این موارد را شناسایی کنید و در صورت ممکن آن ها را حذف نمایید.
* حال که موارد را شناسایی نمودید باید ببینید رفتار اولیه ی کودک در مواجهه با آن مورد خاص چیست و عکس العمل شما چگونه است؛ اولین رفتار هنگام بروز خشم، بیان آن می باشد اما اگر به کودک اجازه ی بیان داده نشود و یا وقتی آن را بیان می کند کسی توجه نکند رفتاهای خصمانه از خود بروز می دهد.
سعی کنید وقتی کودک حالت و احساس خود را بروز می دهد با مکانیزهایی چون حواس پرتی توجه وی را از آن مورد پرت کنید و یا با وی صحبت کرده و او را آرام نمایید.
* احتمال دارد کودک این حالت را آموخته باشد، این که خشم خود را در رفتار و با برخورد خصمانه با اطرافیان بروز دهد؛ این حالت را می تواند از والدین یا دوستان و اطرافیان بیاموزد؛ مخصوصاً والدین الگوهایی مهمی در بروز کلامی یا رفتاری خشم هستند، نه این که الزاماً آن ها نیز کسی را گاز بگیرند! با توجه به این که می فرمایید کودک باهوشی دارید می تواند از اطرافیان دیده باشد که هنگام خشم با دیگران رفتار مناسبی ندارند او نیز این گونه حالت خود را نشان دهد.
این مورد را بررسی نمایید و در صورت مشاهده ی چنین موردی در محیط منزل یا خانواده آن را حذف نمایید.
- نگرش والدین به خشم کودک بسیار مهم است؛ گاهی والدین یا اطرافیان وقتی کودک مخصوصاً در سنین پایین عصبانی می شود، می خندند؛ این خنده در نظر کودک تمسخر و کم توجهی به احساس اوست و باعث خشم بیشتر می گردد.
- آموزش به کودک؛ فکر نکنید کودک تان برای یاد گرفتن راجع به این مسائل کوچک است؛ کودکان از سن 6 ماهگی می تواند راجع به این امر آموزش ببینند؛ آن ها باید بیاموزند که میان احساس عصبانیت و نحوه ی بروز آن تفاوت قائل است. فرزند باید با این حس آشنا شود و بتواند آن را بیان کند اما باید بیاموزد در هنگام خشم رفتار خود را کنترل کند؛ مثلاً به او گفته شود: تو می توانی از فلان مسئله عصبانی شوی اما حق وارد کردن آسیب جسمی به کسی را نداری. این محدودیت ها باید برای کودک روشن باشد و والدین وی را ملزم به رعایت آن ها بکنند.
- حالت های فیزیکی در کودک؛ کودکان هنگام خشم عضلاتشان را سفت می کنند، لب های خود را می جوند و با غیض به آن واقعه نگاه می کنند؛ شما اگر این حالت ها را در کودک شناسایی کنید قبل از این که کودک خشم خود را با آسیب زدن به اطرافیان بروز دهد می توانید به او کمک کنید تا آرام شود.
- محیط؛ همان طور که می دانید با تغییر محیط خشم تقلیل می یابد این امر در کودکان نیز صادق است؛ وقتی خشمگین می شود شما نباید با عصبانیت با وی برخورد کنید؛ مثلاً بارها مشاهده شده که پدر و مادر در برابر رفتار خصمانه ی کودک عصبانی او را می زنند یا دعوا می کنند! این رفتار خشم کودک را تشدید می کند؛ شما باید با آرامی با وی برخورد کرده و وی را از آن محیط دور کنید.
محسوب می شود. خشم همیشه با ما همراه است نباید این حالت را در کودک و یا حتی بزرگ سال سرکوب کرد اما می توان نحوه ی بروز خشم را کنترل نمود؛ و یا عامل های ایجاد خشم برای کودکان را شناسایی و حذف نمود.
خشم در کودکان ممکن است یک علت مشخص داشته باشد اما گاهی بی دلیل و ناپخته است؛ ممکن است حتی خود کودک دلیل واقعی خشمش را نشناسد؛ بلکه به علت درک پایین از برخی رفتاها آن رفتار را از جانب اطرافیان نوعی حمله به خود تلقی نماید و عصبانی بشود.
خشم در کودک بسیار سریع خود را نشان می دهد؛ مهم نیست کودک در این هنگام چه رفتاری داشته باشد مهم این است که وی در این حالت نیاز به یک حامی دارد.
* شما اشاره نمودید کودک تان بیشتر مواقع عصبی می شود؛ تا کنون دقت کرده اید که چه مواقعی؟ در برابر چه رفتاهایی این حالت کودک تشدید می شود؟ همان گونه که بزرگ سالان در موقعیت ها و شرایط خاص عصبانی و خشمگین می شود این حالت برای کودکان نیز صدق می کند؛ شما باید این موارد را شناسایی کنید و در صورت ممکن آن ها را حذف نمایید.
* حال که موارد را شناسایی نمودید باید ببینید رفتار اولیه ی کودک در مواجهه با آن مورد خاص چیست و عکس العمل شما چگونه است؛ اولین رفتار هنگام بروز خشم، بیان آن می باشد اما اگر به کودک اجازه ی بیان داده نشود و یا وقتی آن را بیان می کند کسی توجه نکند رفتاهای خصمانه از خود بروز می دهد.
سعی کنید وقتی کودک حالت و احساس خود را بروز می دهد با مکانیزهایی چون حواس پرتی توجه وی را از آن مورد پرت کنید و یا با وی صحبت کرده و او را آرام نمایید.
* احتمال دارد کودک این حالت را آموخته باشد، این که خشم خود را در رفتار و با برخورد خصمانه با اطرافیان بروز دهد؛ این حالت را می تواند از والدین یا دوستان و اطرافیان بیاموزد؛ مخصوصاً والدین الگوهایی مهمی در بروز کلامی یا رفتاری خشم هستند، نه این که الزاماً آن ها نیز کسی را گاز بگیرند! با توجه به این که می فرمایید کودک باهوشی دارید می تواند از اطرافیان دیده باشد که هنگام خشم با دیگران رفتار مناسبی ندارند او نیز این گونه حالت خود را نشان دهد.
این مورد را بررسی نمایید و در صورت مشاهده ی چنین موردی در محیط منزل یا خانواده آن را حذف نمایید.
- نگرش والدین به خشم کودک بسیار مهم است؛ گاهی والدین یا اطرافیان وقتی کودک مخصوصاً در سنین پایین عصبانی می شود، می خندند؛ این خنده در نظر کودک تمسخر و کم توجهی به احساس اوست و باعث خشم بیشتر می گردد.
- آموزش به کودک؛ فکر نکنید کودک تان برای یاد گرفتن راجع به این مسائل کوچک است؛ کودکان از سن 6 ماهگی می تواند راجع به این امر آموزش ببینند؛ آن ها باید بیاموزند که میان احساس عصبانیت و نحوه ی بروز آن تفاوت قائل است. فرزند باید با این حس آشنا شود و بتواند آن را بیان کند اما باید بیاموزد در هنگام خشم رفتار خود را کنترل کند؛ مثلاً به او گفته شود: تو می توانی از فلان مسئله عصبانی شوی اما حق وارد کردن آسیب جسمی به کسی را نداری. این محدودیت ها باید برای کودک روشن باشد و والدین وی را ملزم به رعایت آن ها بکنند.
- حالت های فیزیکی در کودک؛ کودکان هنگام خشم عضلاتشان را سفت می کنند، لب های خود را می جوند و با غیض به آن واقعه نگاه می کنند؛ شما اگر این حالت ها را در کودک شناسایی کنید قبل از این که کودک خشم خود را با آسیب زدن به اطرافیان بروز دهد می توانید به او کمک کنید تا آرام شود.
- محیط؛ همان طور که می دانید با تغییر محیط خشم تقلیل می یابد این امر در کودکان نیز صادق است؛ وقتی خشمگین می شود شما نباید با عصبانیت با وی برخورد کنید؛ مثلاً بارها مشاهده شده که پدر و مادر در برابر رفتار خصمانه ی کودک عصبانی او را می زنند یا دعوا می کنند! این رفتار خشم کودک را تشدید می کند؛ شما باید با آرامی با وی برخورد کرده و وی را از آن محیط دور کنید.
